So bale nakausap ko (yata) si Jason Mraz sa AIM

Mahabang kwento. Next blog na lang. Sa ngayon ang mahalaga eh mabati ko ang mundo ng MERRY CHRISTMAS! Ano ang ginagawa ko habang nagsusulat nito? Heto ako nakaupo sa isang makeshift computer terminal sa garahe ng bahay ni Ate Belen, napapaligiran ng mga kahoy, lagare, old baby toys at ng isang asong German Shepherd daw hindi naman (kalaking damulag takot sa akin). Pitch black dito dahil walang ilaw sa garahe. So ang ilaw lang eh nanggagaling sa aking powerbook. I even had to go around my terminal just to see the white apple logo proudly beaming in the middle of darkness. Sounds around me: isang eroplano ang either kakaalis lang o papadaong na sa LONGBEACH INtL AIrPORt. Sa likod ng bahay may nagjajajmming na banda ng mga chikano (na overtake na nga raw ng mga latino ang mga itim sa pagiging number one minority dito --- siyempre hindi pahuhuli ang pinoy community at kanina nga eh sinabi na ng tito ko na "number two na ang mga pilipino. number three na lang ang mga egoy"). Sa loob ng bahay eh nanonood si Ate Belen ng TFC. Siguro more FPJ news. Nagpapahinga siya kaluluto ng ube at leche flan na pang regalo. Ano kaya ang noche buena namin bukas? May nakuha pala akong regalo. Binigyan ako ni Bianca ng slippers na ultra comfy na pangbahay. Antagal na mula ng may nagregalo pala sakin ng isang bagay na gusto ko. Ultimo yung ALLEGED giant birthday card ni Chris Ong for me nuong 1997 eh di pa niya binibigay sa akin.

Tama nga si Jeline. Pwede ka ngang sundan ng "home." Ok naiirita ako ano ba ang translation ng HOME sa Pilipino. Wala no? Laos. Anyway, eto ang aking mumunting paraan ng pagbati sa inyo ng Maligayang Pasko (tulad din ng mumunting paraan ni Mraz sa pamamagitan ng pagchat niya with fans sa AOL --- kung siya nga yun). MERI KRISMAS. Kayo paano ang Pasko niyo diyan? Comment naman o. Sarap makibalita, eh.

LISTENING TO:
The sounds of the Los Angeles Freeways

Ang nakakainis sa mga sidewalk na nagyeyelo pag napakalamig...

... ay ang pagkadapa. At yun na nga ang nangyari sa akin nung Friday, as I was walking to my final, uhh, final exam. Pero napakagandang experience pala. Well yuong "gliding effortlessly across pavement" part lang. Ang pag semi-split-slash-luhod yung medyo masakit at nakakahiya. Pero pati yung mga experience na ganun eh mapupulutan pa rin pala ng insight, lalu na kung t.h. ka maghanap ng meaning sa lahat ng bagay. Pagkatapos ng final final ko umuwi nako para ipagdiwang ang pag end ng sem ko. At habang naglalakad ako napangiti ako kasi na realize ko na for the longest time, mula pa nung una akong nag apply sa Berklee, pinagkaingat-ingatan kong HINDI madapa: ang Berklee-or-bust attitude, the trying my best to get a 4.0 gpa thing, kahit ang pagiging isang effective na conductor ng i.p. choir, pagpupunyagi pala yung ginawa ko. At talagang naramdaman kong mahirap akong matumba. Yumpala simpleng tubig at lamig lang ang katapat ko.

***

Last carolling day namin kanina sa I.P. Isang taon pa uli halos bago kami magkita-kita uli. Napamahal na sila sa akin. Para akong binigyan ng instant pamilya. Binigyan pa nila ako ng onting pabaon na pera (dahil na rin sigurong nalaman nilang wala na akong pera ni pambayad sa train). Katuwa sila. Nakikita kong magtatagal ako sa grupong ito.

***

Bound for California in a little over 12 hours. Real excited. Not excited about having to clean the place up before I leave. Buti sana kung kaya kong matulog na lang sa eroplano. Pero hindi eh. Kasi hihilik lang ako at mapapahiya lang uli. Lecheng hilik yan. Sana maging masaya 'tong Paskong 'to.

***

Kanina habang busy yung choir ko na nag aayos ng gamit ng sneak back ako into the church (kung saan kami nagdaos ng Christmas Program) para tugtugin yung Steinway and Sons na piano. Eventually found myself playing Kaibigan. Haven't played that song in a while and kanina para akong binuhusan ng nostalgia. Habang tumutugtog ako hindi ko napansin na may nakikinig palang 9 year old kid sa akin. Pagkatapos ko, umupo siya and said "That was beautiful." Pero di siya makatingin sa'kin dahil nahihiya siya. Tapos sabi niya "I'm just starting to learn the piano. I have a long way to go before I get to be THAT good." Tinanong ko siya kung ilang taon na siya at sinabi kong nag-umpisa akong tumugtog nung 12 ako. Tinanong niya kung ilang taon na ako. Sabi ko 25. Instantly sinabi niya "So it'll take me 13 years, huh." Katuwa. I started to play this simple song on the piano. I don't even remember when I learned that song. Just imagine John Thompson. Anyway, sabi niya "That's really simple. Maybe Grade 1 stuff. I'm in Grade 2." Tapos sabi ko sa kanya "But you know not everything that is simple is also necessarily ugly. It all depends on how you play it." Tapos tinugtog ko nang may linya at articulation yung piyesa. Di ko malilimutan yung itsura ng pagkamangha niya. It was as if he found something precious. Maybe he did. Sana.

A Boston Night Flight

I really should be sleeping now. But alas here I am blogging away. In around 8 and a half hours, I will start a VERY LONG Tuesday. Today, I have three finals. One is a proficiency exam in piano (for which I feel that am not prepared) and the other two are final exams (Writing Skills and Music Technology). The reason why I can't help but blog this moment is because I just found out that Carlo is seriously thinking of going to Berklee. HE. HE. Just writing about it tickles my senses. Imagine how THAT would be like. As it is, quite a number of people I know here are already impressed with Carlo's work, ano pa kaya when they get to work and hear him in person? Anyway, we have decided to make this our project --- our "bring-carlo-to-berklee-as-fast-as-we-can" project. Here's the plan: we prepare a killer audition CD, Carlo gets full scholarship, life goes up a notch on the fun-o-meter.

*suddenly realizing the importance of ME still being here when Carlo arrives*

MUST. STOP. BLOGGING. MUST. GO. TO. SLEEP. FINALS. TOMORROW. FINALS. VERY. IMPORTANT. PRESSING. PUBLISH POST BUTTON. NOW.

KaChakahn

Hay salamat. Merun na akong oras magsulat. Finals na! Yay! Ang pinakahihintay kong dulo ng sem na to ay dumating na rin! Biglang parang ambilis pala. Di ko alam kung bakit ako nainip nang ganun. Anyway, ipagdasaaaaaaal na ma-maintain ko ang momentum ko the past sem. Nakakatawa nga't ako lang ang tuwang-tuwa sa kangaragan of the past few weeks. Lahat ng mga bata sa Berklee nagrereklamo. Bakit daw andami namang pinapagawa sa kanila. Aba eh kung ayaw nilang magtrabaho eh dapat di na sila nag enrol sa Berklee no. Last time I checked libre pa rin naman ang pagiging bum eh. So here I am finding my tempo in the tumult and finding a pocket of time to write about it. Here are some highlights of the past few weeks.

1. Watched the Gospel Choir in concert. Nawindang ako sobra. Ibang klaseng experience yun. Alam kong bilib tayong lahat sa kagalingan ng Pinoy kumanta at sa pagkakaron natin ng puso and all that. Pero ibang klase pala pag tunay na yung na experience mo. Walang sinabi ang lahat ng choir natin sa Pinas na pinagsama-sama against these twentysomethings. Iba talaga. Pagbukas ng bibig nila puro totoo ang lumalabas. Dusa, sakit, hinagpis, saya, pasasalamat. Naririnig pala ang lahat ng iyon. At one point during the concert, nakapikit na lang ako trying to absorb everything that I can hear and feel tapos yung choir biglang pumasok na lang nang sabay-sabay. Ni walang lyrics yung kinakanta nila. Isang malakas na "AHH" lang na nakakakilabot marinig. I had to open my eyes at pag tingin ko sa mga singers sa stage nakita ko silang lahat na puno ng hinagpis, yung iba pa naka outstretch yung mga kamay, nagsusumamo. Ilan sa kanila umiiyak na, kasama na rin ang ilan sa audience. Ang ilan sa amin napatayo na lang at sumisigaw. Ibang klaseng experience talaga. Na realize ko na lahat tayo may pasanin at lahat tayo may dahilang mapuno at sumuko. Gusto kong makiiyak noon pero hindi ko rin kaya dahil kung umiyak ako baka mawala yung atensyon ko sa nangyayari sa paligid ko. Tapos pagtingin ko uli sa stage nakita ko yung isang singer sa front row na nakatungo. Nung una akala ko umiiyak siya o nahihilo. Then it struck me. He was bowing down. While everyone, with their arms outstretched, wailed and begged for grace he was calmly and resolutely bowing down in front of his God. Awe inspiring grabe. Tumitindig balahibo ko hanggang ngayon.

2. Nag-umpisa na kaming mag carolling ng aking choir. Nakakatawa nung inintroduce ako during the first night may dalawan booboo:

a. galing daw akong La Salle
b. ang choir ko daw eh Ateneo Choral Group

Hahaha. Nakakatawang marinig yung letter b. I don't mind being mistaken for a La Sallite. Nakakatawa lang yung experience na yun dahil parang may collective *gasp* from all the Ateneans, UP people in the choir. Parang booboo siya talaga. Anyway. Letter b. Haha. Ateneo Choral Group! So bale it's a common mistake pala. Maybe we should rename our choir na. Yun ang nagsistick sa utak nila eh. Anyway, that experience was wonderful. I watched the choir sing their hearts out and slowly realize that the point was in "enjoying" the song. And by enjoy, I don't mean smiling all throughout or goofing around. What I mean is that they finally just "got it." Nakita nila yung importance ng getting to know the song beyond the pitch and the rhythm. Ang dumi-dumi ng Tirindingding but it's the most honest rendition that I've heard. Oh you should have seen the women nung dinuduro nila yung mga lalaki! "Kung matulog ka ay para kang mantika!" Haha.

3. Went to the installation of our new president. Mukhang okay siya. Ang thrust niya ay definitely to be "in touch" with the student body. "Cool president" siya kung baga. Nakaka excite to be here right when new things are about to happen. I wonder what he'll do in the next few years that will improve Berklee. Paunti-unti nang nararamdaman yung kanyang effect sa school. There's now a concerted effort by both the school admin and the student body to foster some sort of "school spirit" na dati eh wala sa Berklee. Kaexcite. Feeling ko after a few years dito nakikigulo na rin ako.
Sa installation nung president ay binigyan ng honorary doctorate si

* D7(#9)*

CHAKA KHAN.

Haha. Ibang klaseng experience! Chaka Khan in the flesh --- wearing a toga! --- and looking so uncomfortable! Sobrang katawa talaga. Throughout the ceremony eh nahuhulog-hulog pa yung mga papel na hawak niya tapos nagkakamot siya minsan o kaya eh nag-aayos ng buhok. CHAKA! Hahahahahahhahahaha. Ang pinakanakakatawa pa ay na kino consider ko siyang great experience NOT because siya si Chaka Khan the singer but because siya si Chaka Khan ang pinanggalingan ng word na CHAKA. ANOBA!

Sa dulo ng ceremony eh kumanta na naman ang gospel choir for the recessional or whatever you call it. Ayan na naman sila. Mga panibagong "Damians" (Damian ang tawag namin sa mga nakakatakot na mga children's choir)! Kinakanta nila yung Fantasy ng Earth Wind and Fire at ang lakas! Tapos nung umalis sila sa stage parang hindi nagbago yung volume. Anlakas pa rin. Scary.

Ayun.


listening to:
Distant Land - John Rutter - The Orchestral Collection: wala na talaga magawa si John Rutter merun siyang Beatles Concerto. Interesting pero ultimately mari realize mo pa rin kung bakit NAPAKAgaling ng Beatles. Iba sila. Talino shet.